Meteen naar de content

The Holy Grail der wandelingen: de John Muir Trail

Marc Lommert

Door Marc

Amerika

Natuur en Wildlife

Wandelvakantie

In 2009 liep ik – op weg naar Half Dome in Yosemite National Park – om 05:00 ’s ochtends langs een bord waarop de afstanden naar verschillende wandelbestemmingen vermeld stonden. Zo werd Nevada Fall aangegeven met 5.5 km en de top van Half Dome met 11.3 km. En helemaal onder op dat bord stond het volgende:

Mount Whitney via John Muir Trail: 340 km. 

Ik herinner me nog goed dat ik moest lachen en – eigenwijs als ik ben – dacht dat dat wel een schrijffout móest zijn. Tenslotte: welke gek loopt er nou vanaf daar 340 km door de wildernis naar een bergtop aan de andere kant van Californië?! Ik stond dan ook versteld toen ik na de waanzinnige beklimming van Half Dome in het Visitor Centre tot de ontdekking kwam dat er inderdaad gekken waren die 340 km door de wildernis liepen om pas op Mount Whitney te stoppen. Maar na slechts het doorbladeren van een paar fotoboekjes wist ik het zeker: ooit zou ook ik zo’n gek zijn die vanuit Yosemite naar Mount Whitney zou lopen, over de John Muir Trail.

Banner Peak Trail to Crabtree MeadowTimberline Creek

Kleine broertje van de Pacific Crest Trail

In de jaren die volgde ben ik me meer en meer gaan verdiepen in de John Muir Trail. Ik kwam er zelfs achter dat de JMT zelfs nog een grote broer heeft: de Pacific Crest Trail. Deze ultieme lange afstandswandeling loopt van de Mexicaanse grens dwars door de Mojave Desert, Sierra Nevada en Cascade Range naar Canada. Een nieuwe droom was geboren. Jaren heb ik me voorbereid op de PCT, tot ik in 2014 moest erkennen dat ik niet 5000 kilometer zonder mijn vriendin kon… Een tegenslag, maar daar waar de ene deur dicht gaat, gaat een andere open. De John Muir Trail kwam weer in mijn gedachten op en ik nam mij stellig voor om hiervoor wel naar Noord-Amerika af te reizen!

Rae LakesVernon Fall Kings Canyon

John Muir trail: Holy Grail der wandelingen

Nu klinkt de John Muir Trail misschien als een troostprijs, bij het annuleren van de Pacific Crest Trail, maar niets is minder waar. De hoogste bergpas, de meest afgelegen wildernis en de fysiek meest uitdagende beklimmingen van de PCT vind je op de John Muir Trail. Niet zomaar een wandelingetje dus, en daarom besloot ik mij gedegen voor te bereiden. Want wanneer de Holy Grail van middellange wandelpaden op de planning staat, wil je niets aan het toeval overlaten.

Purple Lake Lone Pine viewSnowfields on Muir Pass

De John Muir Trail – een wandeling voor gevorderden

Wildernis

Vooropgesteld: voor zeker niet iedereen die van (berg)wandelen houdt, hoeft de John Muir Trail een doel (of droom) te zijn. En dat heeft nog niet eens met de afstand te maken, of met de fysieke beproeving. Wat de JMT namelijk zo bijzonder maakt – en wat deze wandeling tevens van andere wandeltochten in bijvoorbeeld de Alpen onderscheidt, is uitgestrekte wildernis waar je in loopt. Het gedeelte van Muir Trail Ranch tot Whitney Portal is één grote wildernis, zonder wegen, gebouwen of andere voorzieningen. De +/- 8 tot 10 dagen die je over dit gedeelte doet zal je dus voor jezelf moeten zorgen, en dat betekent al je eten mee op je rug!

Wilde dieren

Naast het dragen van je voedsel heeft het wandelen in een pure wildernis nog meer aspecten die de John Muir Trail tot een gevorderde wandeling maken. Zo loop je midden door de Sierra Nevada en dat betekent midden door Bear Country. Black Bears leven hier in veelvoud en de kans dat je er onderweg eentje tegenkomt is groot. Hoewel deze prachtige dieren banger zijn voor jou dan jij voor hen, kan het een obstakel zijn dat velen afschrikt. Ook andere wilde dieren zorgen voor terughoudendheid bij sommigen: ratelslangen, mountain lions en diverse roofvogels leven in het gebied waar jij doorheen wandelt.

Hoogte

Daarnaast vormt de hoogte van de John Muir Trail al een uitdaging op zich. Veruit het grootste deel van de trail loop je tussen de 3000 en 4000 meter, met uitschieters naar 4200 (Forester Pass) en 4500 (Mount Whitney). Ik kan je vertellen: 1000 meter op één dag klimmen (met een rugzak van 20+ kilo) is andere koek wanneer je je op deze hoogte begeeft. Een gevolg van deze hoogte is dat er rondom de passen nog niet gesmolten sneeuw kan liggen. De paden zo diep in de wildernis worden niet sneeuwvrij gemaakt, dus soms zal je kilometers achter elkaar door het witte poeder moeten stappen, wat een verhoogde kans op zowel uitglijden als verdwalen met zich meebrengt.

Water

Tenslotte zijn over de écht grote rivieren bruggen aangelegd, maar alle kleinere stroompjes moet je zelf over of door zien te komen. Soms kan dit door middel van stenen of gevallen boomstammen die een weg naar de overkant creëren, maar vaak moet je ook gewoon door het water heen lopen. Soms enkeldiep, veel vaker kniediep of zelfs heuphoogte of hoger. Dit is misschien wel het gevaarlijkste aspect van de JMT, want nergens kom je zo in aanraking met de kracht van moeder natuur als rondom rivieren.

Het klinkt allemaal wat eng misschien, maar met een goede voorbereiding kun je veel van deze obstakels tackelen. Lees je in over beren en overig wildlife, maak een uitgebreid eetschema middels een realistische routeplanning. Zorg voor goede kaarten (of een app) van het gebied en in een jaar met veel sneeuwval (zoals 2017) neem je stijgijzers met je mee. Ben jij van plan de JMT te lopen of wil je gewoon wat meer informatie over paklijsten, let me know!

 New Army Pass West   Selden Lakes Reds Meadow

De voorbereiding van de John Muir Trail

Bear canister

Eind 2016 besloot ik definitief om in de zomer van 2017 de John Muir Trail solo te gaan lopen. En eigenlijk begon meteen op die dag de voorbereiding. Buiten het feit dat je “standaard” wandelmateriaal nodig hebt, heeft de JMT namelijk nog wat extra aandachtspunten voor je. Zo is het verplicht, omdat je dwars door Bear Country loopt, om een zogeheten Bear Canister mee te nemen. Dit is een ronde ton van gehard kunststof die zo gemaakt is dat de beer deze niet kan openen. Alles wat een geur afgeeft (eten, shampoo, zonnebrand, lippenbalsem etc) dient hierin te zitten op momenten dat je niet binnen een straal van vijf meter rondom je rugtas verblijft.

Bear Canister

GPS unit

Daarnaast nemen veel mensen een GPS unit mee voor noodgevallen. Omdat je in de middle of nowhere loopt en er onverhoopt toch wat fout kan gaan, vindt men het fijn om in geval van nood om hulp te kunnen roepen. De Spot Gen3 en duurdere Garmin InReach kom je het meest tegen op de trail. Ik heb gekozen voor een Spot, die als nadeel heeft dat je enkel berichten kunt verzenden (tracking, zodat je familie je route thuis kan volgen – één voorgeprogrammeerd bericht voor je wederhelft oid – een check-in zoals “ik heb vandaag overleefd en mijn tentje staat weer” – en natuurlijk de noodoproep naar hulpdiensten) maar in de praktijk leidde dit tot vervelende situaties. Buiten het feit dat de batterij niet oplaadbaar is, werkt deze communicatie niet altijd ideaal. Ik zou je daarom een Garmin InReach aanraden.

On my wat to Forester Pass

Permit voor de John Muir trail

Waar je ook zeker op tijd aan moet denken wanneer je de John Muir Trail wilt lopen, is een permit. Zonder een permit (toestemming om de wildernis te mogen betreden) mag je namelijk 99% van de JMT niet begaan. Je wordt gegarandeerd gecontroleerd en de straffen zijn niet mild, dus ga zonder permit ook echt niet op pad! Het is wel een heel gedoe, zo’n permit regelen, maar anderzijds is het goed dat de aantallen in deze ongerepte wildernis gereguleerd worden. Een indicatie: elk jaar vragen 60.000 mensen een permit aan om via Donahue Pass Yosemite National Park te verlaten, terwijl er per dag maar 40 permits zijn! Ik hoor je meteen denken: ja, dan is de kans mega klein dat je zo’n permit krijgt! Dat klopt: de permits om te starten vanuit Yosemite of vanuit Whitney Portal worden dmv een loterij vergeven en de kans dat je er eentje toegewezen krijgt is enorm klein. Maar niet getreurd: wanneer je een beetje out of the box denkt, is een permit sneller aan te vragen dan een OV-chipkaart.

Zo had ook ik weinig geluk in de loterij en hoop ontglipte mij al redelijk, tot ik uitvond dat je ook twee dagen ten zuiden van Mount Whitney kunt beginnen met wandelen. Je loopt dan van zuid naar noord en moet twee dagen extra wandelen (en dus ook twee dagen extra eten mee dragen) maar deze permit, startend in Horseshoe Meadows, is met één druk op de knop te reserveren. Opgelet: ook deze permits zijn beperkt (12 per dag) dus wees er wel redelijk snel bij vanaf de dag dat deze beschikbaar komen (180 dagen van te voren).

Permit Check

Zo, ik had mijn permit, Bear Canister, GPS ontvanger én al het andere ultralichtgewicht materiaal, zoals de heerlijk warme Neutrino 400 donsslaapzak van RAB (je kampeert sommige dagen toch op bijna 4000 meter), de windvaste Windburner van MSR (nooit meer gekloot met een vlammetje dat uitwaait), de relaxte Helinox Ground Chair (die 635 gram is het comfort dubbel en dwars waard) én mijn gedroogde maaltijden van Adventure Food (verrassend gevarieerd en na een dag wandelen zelfs zeer smakelijk!) Kortom: ik was helemaal klaar voor mijn avontuur!

Adventure Food

Eindelijk: de John Muir trail begint

Dus hoppa: op 22 juli neem ik het vliegtuig naar LA en na drie dagen van tevergeefse pogingen mijn jetlag te overkomen reis ik per bus en trein naar Lone Pine. Nog één nachtje op een camping aan de voet van de Sierras voordat op 26 juli mijn avontuur begint. Hieronder probeer ik je door middel van foto’s een klein beetje mee te nemen over de John Muir Trail.

Zonsopkomst Mount WhitneyHalf DomePalaside Basin

Dag 1: Horseshoe Meadows – Rock Creek

Ik lift met de excentrieke Bill mee naar het trailhead en begin te lopen. Wat een schoonheid, meteen al. Via New Army Pass loop ik Sequoia National Park binnen. De hele dag kom ik nul mensen tegen. Ik zet mijn tentje na 20 kilometer aan een meertje. Al die moeite tijdens de voorbereiding was het die eerste avond al waard.

Start John Muir TrailNew Army Pass Rock Creek Camping

Dag 2: Rock Creek – Guitar Lake

Lopend langs kabbelende beekjes en door eeuwenoude Sequoia-bossen besef ik me dat er geen fijnere bezigheid is dan wandelen door deze wildernis. Geen social media, TV of internet: just me and nature. Eenmaal over Guyot Pass krijg ik de Whitney Area in zicht. Zowel angstwekkend als imponerend. Ik krijg alleen maar meer zin.

Crabtree MeadowTrail to Crabtree MeadowCamping over Guitar Lake

Dag 3: Guitar Lake – Mount Whitney (zonsopkomst) – Tyndall Creek

Om 02:00 gaat mijn wekker want ik wil met zonsopkomst bovenop Whitney (op Alaska na de hoogste berg van Amerika) staan. Het wordt een ervaring om nooit meer te vergeten. Zonder enige twijfel de mooiste zonsopkomst die ik ooit gezien heb. Officieel begint de JMT voor mij hier pas trouwens. Via Crabtree Meadow loop ik de hele dag nog door, tot aan Tyndall Creek.

Sunrise Mount Whitney Sierra Nevada from WhitneyTyndall Creek

Dag 4: Tyndall Creek – Rae Lakes

Een ontzettend pittige dag met zowel de hoogste pas van de John Muir Trail (Forester Pass) als de meest technisch (Glen Pass). Op de noordkant van Forester kwam ik de eerste significante sneeuwvelden tegen; op Glen was het zowel ten zuiden als noorden van de pas glibberen geblazen. Een lange wandeldag die eindigt bij de adembenemende Rae Lakes.

Forester PassKings Canyon National ParkGlenn Pass

Dag 5: Rae Lakes – Lake Marjorie

Om 6:00 loop ik al weg langs een serie spiegelgladde smeltmeren waar door de ochtendzon beschenen bergtoppen perfect in reflecteren. De eerste drie uur loop ik globaal naar beneden, om vervolgens aan – wat achteraf bleek – de zwaarste beklimming van de JMT te beginnen. Pinchot Pass was lang en slopend, maar de uitzichten bleven alles goed maken.

Morning walking  Trail to Pinchot Pass Camping near Lake Marjorie

Dag 6: Lake Marjorie – LeConte Canyon

Vanaf het mooiste kampeerplekje dat ik gehad heb loop ik richting Kings River. Er bekruipt mij een dubbel gevoel, want op de plek waar de JMT het water kruist, zijn in de afgelopen 10 dagen twee mensen omgekomen. Ik besluit een omweg te nemen en een rustigere crossing te zoeken. Vanaf daar verder naar Mather Pass, waar de sneeuw weer flink aanwezig is. Palaside Basin, de vallei aan de noordkant van Mather Pass, ervaar ik als de mooiste op mijn tocht.

Way to Mather PassMather PassGolden Staircase

Dag 7: LeConte Canyon – San Joaquin River

Muir Pass staat vandaag op de planning, en van medewandelaars heb ik al vernomen dat Muir Pass gelijk staat aan sneeuw. Negen aaneengesloten kilometers welteverstaan. Elke meter ervan was genieten en afzien tegelijk. Lopend langs bergmeren met daarin drijvende ijsschotsen en omringd door besneeuwde pieken van minimaal 4000 meter. Wat voelde ik me klein.

Muir Pass SouthMuir Pass North  Frozen Lake on Muir Pass

Dag 8: San Joaquin River – Vermilion Valley Resort

Vanochtend verruil ik Kings Canyon National Park voor de John Muir Wilderness. Het maakt de natuur er niet minder mooi op. Het uitzicht vanaf Selden Pass geeft mij letterlijk kippenvel en datzelfde geldt voor de uitzichten vanaf Bear Ridge. Met het doorwaden van Bear Creek kan ik (op papier) één van de moeilijkste river-crossings afvinken, maar al wat ik kon doen was genieten deze dag.

John Muir Wilderness Bear Creek Selden Pass

Dag 9: Vermilion Valley Resort – Tully Hole

Bij Vermilion Valley Resort even bijgetankt (de steak daar deed mij méér dan goed) maar vandaag moet er weer gewandeld worden. Silver Pass beklom ik nog met bewolking, maar niet lang daarna breekt het onweer los. Moeder Natuur dwingt mij al om 16:00 mijn tent op te zetten. Om 17:00 slaap ik.

Vermilion Valley Lake Thomas Edison Silver Pass

Dag 10: Tully Hole – Devils Postpile

Een prachtige dag die voornamelijk downhill loopt richting Reds Meadow. Langs bergmeren en stroompjes. Helaas val ik vandaag voor het eerst (en gelukkig voor het laatst) in het water. Schoenen en kleren tot de laatste vezel nat. Even balen, maar wederom maakt het uitzicht alles goed.

Tully Hole in mist Virginia Lake Lake Virginia

Dag 11: Devils Postpile – 1000 Island Lake

Een waanzinnig natuurfenomeen (Devils Postpile) wordt opgevolgd door een landschap van bergmeren waar je letterlijk geen genoeg van kunt krijgen. Garnet Lake forceerde mij al tot een break van een uur, maar bij 1000 Island Lake kon ik echt niet verder lopen. Een waanzinnige avond op één van de mooiste plekjes langs de JMT was het gevolg.

Devils Postpile Devils Postpile low 1000 Island Lake

Dag 12: 1000 Island Lake – Tuolumne Meadows

Via Donahue Pass betreed ik Yosemite National Park. Het voelt als thuis komen. Lyell Canyon is misschien wel de vredigste plek die ik ooit gezien heb. Water, bergen, gras en bomen. Ik pauzeer meerdere keren langs Lyell Creek. Bij Tuolomne Meadows besluit ik door te lopen richting Cathedral Peak, om daar mijn tent op te zetten.

Donahue PassIsland PassYosemite National Park

Dag 13: Tuolumne Meadows – Half Dome

Na een halve dag wandelen door Yosemite verlaat ik voor het eerst sinds Mount Whitney de John Muir Trail, om via een onverwacht zware trail Clouds Rest te beklimmen. Het uitzicht vanaf deze hoge bergtop is onbeschrijflijk, en de rook die de dalen van Yosemite vulde (er woedden vijf bosbranden op dat moment) maakte het geheel enkel mysterieuzer. Op weg naar beneden zet ik mijn tentje op met een uitzicht op Half Dome.

Shadow Cree Cathedrall Peak Clouds Rest

Dag 14: Half Dome – Yosemite Valley

Om 04:00 gaat de wekker – tijd voor een nieuwe zonsopkomst. Als allereerste arriveer ik in het pikkedonker boven op Half Dome, om vervolgens met één andere hiker de zon te zien opkomen. Het is betoverend. Ik wandel terug naar mijn tentje, drink een kopje thee, en vervolg mijn weg richting Yosemite Valley. Het zit erop.

Sunrise Half Dome Half Dome view John Muir Trail

John Muir Trail: check!

Ja echt, het zit erop. In ruim 700.000 stappen heb ik 410 kilometer door de Sierra Nevada gewandeld. In dik 114 uur ben ik dwars door drie nationale parken gelopen en heb ik bijna 15 kilometer geklommen. Maar was het het allemaal waard? Veel meer nog dan dat. De John Muir Trail heeft mij alles gebracht wat ik ervan verwacht had en nog veel meer. Met een onmetelijk gevoel van eenzaamheid wandelen door een oneindige wildernis. Ik vrees dat een verslaving geboren is.

“The Mountains are calling and I must go.” – John Muir, 1873

Meer lange afstandswandelingen die de moeite waard zijn

Is de John Muir Trail voor jou nog iets te hoog gegrepen en ben je op zoek naar een andere lange afstandswandeling? Of heb je de smaak te pakken en wil je meer van dit soort trails ontdekken? Lees dan ook onze artikelen over de Tongariro Crossing in Nieuw-Zeeland, het Anna Purna circuit in Nepal, de Inca Trail in Peru, de Tiger Leaping Gorge in China of ontdek de Lofoten in Noorwegen. Meer over hiken? Lees dan al onze hiking blogs.

Voor meer hikes in Noord-Amerika: lees al onze Noord-Amerika blogs.

Wat neem je mee op de John Muir Trail?

11 reacties

  • Ruud Kok 5 september 2017 - 09:20

    Heel erg gaaf hoor! Hoeveel dagen heb je er nou over gedaan? En loop je dan elke dag (ongeveer) even veel uur?

    • Marc 5 september 2017 - 09:24

      Ha Ruud, ik heb er in totaal 14 dagen over gedaan! Mijn eerste dagen waren wat korter (6 wandeluren – 20km) maar naar het einde toe gingen de dagen wel naar 10+ wandeluren en de afstanden ook wat omhoog: gemiddeld liep ik uiteindelijk 30km per dag.

  • loek leenen 25 maart 2018 - 16:48

    Gaaf hoor! Ik zag dat je adventure food gebruikt hebt. Heb je dit uit Nederland mee genomen? Geen problemen bij de Customs gehad?
    Hoe heb je de resuply geregeld? Of heb je alles in een keer mee genomen?
    Zeer benieuwd naar je tips en tricks!

    • Marc 25 maart 2018 - 22:13

      Adventure Food had ik gewoon meegenomen uit Nederland ja, was geen probleem. Ik had vanuit LA een resupply naar VVR gestuurd, dat was mijn eerste (en enige) vanaf de start in HM. Tip is voorbereiding, dat is alles. Ben je daar, dan wil je alleen nog maar genieten!

  • Bart 17 juli 2018 - 19:26

    Hoi Marc,
    Hoe navigeerde je? Kun je daar iets over zeggen? GPS, kompas of allebei?

    • Marc 17 juli 2018 - 19:31

      Hi Bart, gps heb je echt niet nodig! De trail is nergens echt te missen. Kaarten zou ik meenemen, maar vooral voor herkenningspunten en stops etc. Verdwalen is echt onmogelijk. Gr Marc.

  • Claude vangheluwe 12 januari 2019 - 18:20

    Hoe heb je de verplaatsing geregeld vanuit los angeles naar lone pine.
    Naar het schijnt rijden ar alleen bussen tijdens de weekdagen . Heb ik het goed dat je spoort naar lancaster en van daaruit een bus neemt naar lone pine. Zijn de aansluitingen goed of moet je veel verplaatsen vanuit het station naar de bushalte

  • Pieter Vandewoestyne 1 september 2019 - 20:43

    Hoe vaak ben je daar andere mensen tegengekomen op het pad? Of was je daar de volle twee weken echt helemaal alleen?

  • Ruud 21 november 2019 - 17:17

    Ik ben benieuwd naar oa je paklijsten maar de e-mail link werkt helaas niet. Is er een andere mogelijkheid om aan je pakklijsten te komen?

  • Luk Serneels 2 oktober 2023 - 15:38

    Ik wou nog even contact met Marc ivm zijn John Muir Trail verhaal.
    Ik had hem een mail gestuurd maar die is niet terecht gekomen.
    Zou ik een recent e-mail adres van hem kunnen krijgen?
    mvg, Luk

Laat je horen

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Volg al onze reizen!

Wil je onze reizen live volgen? Dat kan! Op Instagram nemen we je met stories, fotoseries en reels mee naar onze reisbestemmingen. We delen tips én een flinke dosis reisinspiratie.

Volg onze reizen